زمان صحیح ورزش بعد از هضم تمام و کامل است، و آن بعد از خواب طولانی و زرد شدن بول است. (یعنی باید به قدری بین غذا و ورزش فاصله بیفتند که رنگ غذا در بول تأثیر بگذارد، غذا به کبد برود و از آنجا زوائد غذا به کلیه ریخته و بعد به مثانه و مایع تغییر رنگ یافته (بول) خارج شود)
ورزش کردن قبل از غذا کار خوبی است و اما بعد از غذا بسیار بد است.(بخاطر فشار بر امعاء و احشاء و بهم ریختن هضم و ایجاد فساد در غذا و بروز آثار نامطلوب در بدن)
هر وقت انسان(صبح) احساس کسالت سنگین کرد، از خواب و آرامش خارج شود (با ورزش و حرکت) سپس بدنش را فشار و ماساژ دهد، و به بولش نگاه کند، اگر سفید بود، صبر کند(استراحت کند) تا این که زرد شود(نشانه هضم کامل و تمام)، و تمام بول و مدفوعش را خارج، و بدنش را سبک کند، آنگاه ورزش کند، چرا که این وقت، بهترین زمان ورزش است.
ورزش حرارت غریزی را شعله ور می کند. و حرکت همهٔ فضولات موجود در (خونِ) اعضاء را خارج می کند، پس فضولات در بدن کم می شود و کم شدن فضولات در بدن کمی امراض را به همراه دارد.
هضم سه مرحله دارد:
1) هضم در معده و خروجی آن مدفوع است. 2) هضم در کبد و خروجی آن بول(از طریق رانده شدن به کلیه و مثانه) و سودا و صفراء است. 3) هضم در سایر اعضاء در موقع توزیع خون در آنهاست، و فضولات آن عرَق، بخارات منتشر در بدن، چرک و مو و ناخن می باشد.
وقتی ورزش قطع می شود، حرارت غریزی پاک بوجود می آید، و فضولات جدا می شوند، و از تمام خستگی هایی که موجب تب(یا حرارت درونی از عفونت) می شود، در امان خواهد بود.
سزاوار نیست با شکم پر ورزش کردن(بخاطر فساد هضم و مضرات آن) ، و همچنین در حال روزه(بخاطر ضعف و خشکی مضاعف بدن و کاسته شدن نیروی جوهری انسان)، و نیز کسی که مداومت به ترک غذا دارد(بواسطه ی بیماری یا رژیم خاص)، زیرا این کار در بیشتر مواقع موجب بیماری می شود.
هر عضوی که ضعیف تر است را باید کمتر حرکت بدهد، و تلاش کند که آن عضو آرام ترینِ اعضای بدنش باشد،(چرا که خون متوجه عضو معیوب شده و درد و عفونت را زیاد می کند) و مثال آن این که: کسی که جراحتی بر او عارض شود(آن عضو را حرکت نمی دهد)، یا در پایش ورم (واریس) داشته باشد، سزاوار است که بیشتر حرکاتش در دست هایش باشد و برعکس( کسی که در دستش مشکلی است، با پا ورزش کند و پائین تنه را به حرکت وا دارد).
